Lieve iedereen!

All good things come to an end. Zo ook mijn wereldreis waarin ik, in vijf maanden, 144 dagen om precies te zijn, negen voor mij nieuwe landen heb ontdekt. Dit is voorlopig het laatste verhaal. De laatste week in Thailand..

Het is woensdag 26 augustus; met een minibus word ik naar het Khao Sok National Park gebracht. Ik slaap in mijn eigen jungle hut met een serre. Het dorpje is tegen het nationaal park aangebouwd en voornamelijk bewoond door toeristen. Het is laag seizoen (monsoon) dus gelukkig is het rustig. Ik eet in een knus hutje, eigenlijk bedoeld voor een romantisch diner. Heerlijke thaise curry, massaman. Omdat ik alleen eet komt al gauw de kokkin bij me zitten en we beginnen een gesprek. Haar borsten puilen bijna uit haar te krappe shirtje en ze wordt al snel erg vrijelijk. Ze vraagt of ze met me mee mag de jungle in. Dan grijp ik in, van mij mag ze best mee, maar ik betaal er niet voor en zo moet verder niks van mij verwachten. Ze krabbelt meteen terug en het gesprek wordt weer oppervlakkiger.

Met vijf anderen en onze gids Gon beginnen we aan een trek de jungle in. Of liever gezegd het meer op, want we slapen 'op' het meer in bamboo hutjes. Met een longtailboot varen we een uur over het meer. De natuur is hier schitterend zo tussen de rotsen en op het water. Je kan goed zien dat het regenseizoen is, de lucht ziet er onheilspellend uit. Het begint hard te regenen maar met een regenjas aan ben ik voorbereid. De hutjes zijn erg knus en de bamboe kraakt onder je voeten. In de middag kunnen we relaxen: zwemmen, kayaken en vooral kaarten. Het klikt goed met de groep en ik leer de rest het spel shithead. Met de boot trekken we er zo nu en dan uit op zoek naar aapjes, maar vanaf de boot is dit lastig te zien. Valt wat tegen in vergelijk met Sumatra. Na een tegenvallende nachtsafari, waarin we enkel een soort kat uit de boom bekijken, spelen we nog meer shithead nu met opdrachten voor de verliezer. De halve maan schijnt mooi op ons neer. Ik weet lang het verlies uit te stellen maar uiteindelijk moet ik er ook aan geloven: dansen op de kayak. Dat kan natuurlijk niet, zeker niet na wat biertjes, en ik eindig in het meer. Anderen moeten een obstakelrace of een striptease doen; kortom we hebben veel lol.

Na een korte nacht trekken we de jungle in; langs en door de rivier is het erg glibberig. We zien niet veel wildlife maar met de groep is het gezellig en we doen raadsels. Na 1,5 uur lopen komen we uit bij een grote grot. Stalagmieten, -tieten, spinnen en vleermuizen. De rivier die door de grot stroomt kan snel overstromen dus we mogen niet te diep. Na vijftien minuten moeten we terug; bij de ingang doen we een bloedzuiger-check. Een meisje heeft vijf bloedzuigers moeten wegtrekken en ik alleen een kleintje tussen mijn tenen. Het valt mee met de bloedzuigers omdat het niet regent en de zon heerlijk schijnt. Terug in de boot zien we een bruine gibbon, nu heb ik al drie soorten gibbons in het wild gezien. Als we terug zijn nemen we een frisse duik om het zweet af te spoelen. Bij een wedstrijdje schoonduiken zie ik de schroef van de boot over het hoofd. Een harde botsing met mijn hoofd volgt maar ik win mede daardoor de wedstrijd wel. Met de lunch worden we weer erg verwend met het eten en toe eten we paars drakenfruit. Op de terugweg springen we van een klif af in het diepe water. Ik vind het omhoog klimmen enger dan het naar beneden springen. Vlak voordat we bij de pier zijn, pikken we nog een schipbreukeling op. Een kleine speedboot ging te hard op de hoge golven en sloeg om.

Nog diezelfde avond neem ik de laatste lokale bus naar Surat Thani. Ik val in de bus in slaap en word wakker gemaakt omdat we er zouden zijn. De bus rijdt meteen verder als blijkt dat ik op het treinstation van Surat Thani ben, zo'n 15 km van het stadscentrum. Er rijden verder geen bussen meer, dan maar plannen aanpassen en 'op aanraden' kom ik uit bij een louche motel en slaap ik in de smerigste kamer in vijf maanden. De beestjes lopen nog over het bed als ik mijn kamer binnenkom maar een andere keus heb ik niet. Gelukkig ben ik moe en is het zo weer ochtend. Nu gaan er wel bussen en ik koop uiteindelijk een kaartje voor de bus+boot reis naar Koh Samui. De reis naar Koh Samui bestaat vooral uit wachten: wachten, bus, wachten, boot, wachten, bus, wachten nog een bus. Gelukkig heb ik een boek en speel ik patience op de ipod.

Ik slaap in een luxe resort met minibar op de kamer en twee zwembaden om de hoek van mijn huisje. Het resort is op een rustig deel van het eiland en twee dagen lang doe ik lekker niks, dus ook geen dagboek schrijven. Een paar dingen vallen me hier nog op:

• - Je moet brutaal zijn in wat je wel en niet betaald. De locals zetten je af en liegen waar je bij staat om aan meer geld te komen, dus je moet zelf ook onnatuurlijk hard terug zijn.
• - Overal is Engels voetbal op de televisie, elke wedstrijd van de premier league is live te zien.
• - Op Koh Samui genieten veel oude (over de 60) blanke mannen van de jonge thaise vrouwen.
• - Boodschappen doe je bij de JP Minimart

Eenmaal terug op het vaste land neem ik in Surat Thani de nachttrein naar Bangkok. Om 21.07 uur vertrekt deze precies op tijd. Ik reis 2^e klasse (er is ook 3^e klasse) en slaap in een stapelbed. Niet heel veel ruimte maar ik kan tenminste languit liggen. De deuren om de trein in te stappen blijven gewoon open tijdens de reis. Met een gordijn kan je je afzonderen en slapen. Om 6 uur in de ochtend komen allerlei vrouwtjes de trein in om etenswaren te verkopen. Tegen 7 uur moet je het bed uit en wordt je bed in een mum van tijd opgeklapt en ontstaan er ruime zittingen. In Bangkok stoppen we bij vele stations tot we uitkomen bij Hua Lamphong. Met een bus en een grote omweg kom ik uit bij Sam Sen Road in de buurt Banglampoh. Het kost me even wat moeite om door te hebben dat ik in een zijstraat hiervan moet zijn en dat er wel 50 zijstraten met dezelfde naam zijn enkel verschillend genummerd.

Ik beklim de Wat Arun, Temple of Dawn, een steil oplopende tempel bedekt met Chinese porselein. Boven op de tempel heb je mooi uitzicht op Bangkok. Ik loop langs een school net als die uitgaat. Het is een grote drukte bij deze meisjesschool. Ouders en taxi's wachten om de meiden op te halen, jongens staan te kijken en verkopers proberen hun koekjes of andere lekkerheden te verkopen. De volgende tempel die ik bezoek is Wat Pho. Een taxichauffeur wil me wijsmaken dat de tempel al dicht is en dat hij me naar een veel grotere tempel kan brengen. Hier trap ik niet in. De tempel is gewoon open en er is een grote reclining boeddha, nog groter dan die ik in Hat Yai zag. Wat is het trouwens heerlijk om op blote voeten te lopen door de tempels. In de avonduren geniet ik van de drukte in Khao San road, waar alle backpackers bijeenkomen en de straatverkopers je met hun waar om de oren vliegen. De prijzen liggen hier een stuk hoger dan in de rest van Bangkok dus ik doe mijn inkopen mooi ergens anders.

Woensdag 2 september ga ik een dagje naar Ayutthaya. Eerst met de bus naar de busterminal voor het noorden en oosten van Thailand. Hier is het een enorme drukte van bussen, passagiers en marktstandjes. Redelijk snel vind ik het juiste loket (er zijn zeker 200 loketten voor verschillende bussen) en tien minuten later vertrekt de bus. In 1,5 uur ben ik in dit historisch plaatsje wat vroeger de hoofdstad van Thailand was. Ik loop rond langs de oude tempels en ruïnes en de olifanten waar je een tochtje op kan maken. Ik vind een kraampje waar je voor 80 eurocent de hele dag een fiets kan huren. Ik eet in het park waar de schoolkinderen ook eten. Ik weet niet wat ik te eten krijg maar doordat de kinderen hier eten weet ik dat het lekker is én goedkoop. En dat blijkt te kloppen. De kinderen vinden het maar wat geweldig dat ik met hun aan een lange tafel eet. Het is heerlijk om in het stadje rond te fietsen. Je kan veel makkelijker overal komen en het is lekker weer met een briesje. Bij de grootste nog in gebruik zijnde tempel rijden schoolbussen af en aan. Een puur gouden Boeddha is prachtig. De enige andere westerling in deze tempel is een curator van een museum in Adelaide. De kinderen groeten mij en proberen hun Engels uit. Ik rijd verder langs de ruines en nog meer tempels. Dan knapt de ketting van de fiets, gelukkig niet te ver van het stalletje waar ik meteen een nieuwe fiets krijg.

Op de laatste dag in Thailand ga ik met een bus die er verschrikkelijk lang overdoet naar een moderner deel van Bangkok. Het MBK winkelcentrum, met veel smalle straatjes waar je kleding kan kopen. Hier kom ik op een klein winkeltje die zelfontworpen shirts verkoopt. Erg tof en uniek omdat deze shirts nergens anders verkocht worden, dat is wel aan mij besteed. Na een paar kleine aankopen en mijn laatste portie ‘Pad Thai' neem ik de bus terug naar mijn hostel en maak me op om naar het vliegveld te gaan.

Op het vliegveld kom ik er achter dat mijn vliegtuig 3,5 uur vertraging heeft omdat de wc's niet doorspoelen. En met 300 man twaalf uur hoog in de lucht is dat geen prettig vooruitzicht. Op dat moment ben ik echter heel gefrustreerd omdat ik eerder al mijn plannen moest aanpassen door een wijziging in de vlucht. Ik kan de nacht doorbrengen op het vliegveld van Bangkok met op de achtergrond de golden goals van vijftig jaar Chelsea! De service op de vlucht is verder wel heel goed en ik kom de nacht/ochtend door met sitcom's kijken. Slapen lukt toch nauwelijks omdat er een beer van een vent naast me zit die meer ruimte inneemt dan een stoel en een tik met zijn voeten heeft die elke keer tegen mijn benen aankomen.

De vlucht duurt uiteindelijk 13 uur en ruim vier uur later dan gepland kom ik op Londen Heathrow aan. Hier word ik opgewacht door Kirsty die ik nog uit Fiji ken. Ze brengt me naar haar huis waar ik kan douchen en even bijkomen. Even later komen Kat en Kirsty's vriend ook langs en we nemen de auto naar Hampton Court, het paleis van Henry VIII. We eten op het terras, ik schijn het mooie weer meegenomen te hebben. Het is leuk om op het landgoed rond te lopen en we hebben samen veel lol, vooral in het labyrinth. We doen springfoto's en halen herinneringen aan Fiji naar boven.

Ik slaap bij Kat thuis en haar ouders hebben een heerlijke maaltijd voor ons gemaakt. Het is een groot huis, met vier auto's voor de deur en ik kan merken dat de familie het belangrijk vindt om goed voor een gast te zorgen. Ik ben na het eten helemaal kapot van de korte nacht ervoor en word naar bed gestuurd, ontdaan van verdere sociale verplichtingen, wat ik graag doe.

Na een heerlijke nacht brengen Kat en haar moeder mij naar Londen Gatwick. Onderweg zien we nog een man midden op de snelweg en met gevaar voor eigen leven een emmer van de weg halen. Vanuit Gatwick neem ik mijn allerlaatste vlucht naar Amsterdam. De vlucht stelt natuurlijk niets voor, maar naast mij zit een oude vrouw die helemaal zenuwachtig is omdat ze nog nooit gevlogen heeft.

Aangekomen op Schiphol loop ik snel door de douane en zie Edda, Florian en mijn ouders die een warm welkom hebben voorbereid.

Inmiddels ben ik nu een paar dagen weer terug in Nederland. Ik heb een geweldige tijd gehad, veel unieke dingen meegemaakt. Nieuwe vrienden, nieuwe culturen, nieuwe ervaringen. Veel foto's gemaakt en herinneringen die ik voor altijd bij mij zal houden.

Trouwens al die vijf maanden heb ik geheel zonder Lonely Planet gereisd (op twee weken in Nieuw Zeeland na). Door de weg of om mooie plekjes te vragen en veel op mijn instinct te vertrouwen heb ik mezelf de last van de zware boeken mee te dragen bespaard. En het is dus zelfs in deze tijd nog mogelijk om ergens te komen zonder LP. En op die manier heb ik de verwachtingen laag gehouden en iets gewaardeerd omdat het mooi is; niet omdat de LP dat zegt. Maar goed ik zie ook wel de grote voordelen die dit reisboek biedt en het is niet voor niets dat 90% van de backpackers een LP meeneemt.

Ik wil jullie als lezers graag bedanken voor jullie support en de leuke berichtjes. In de komende tijd zullen we elkaar vast weer in levende lijve zien. Voor nu, voor de laatste keer,

Liefs uit Nederland.

Liam