Lieve iedereen,

In dit verhaal maak ik een uitstapje naar Sumatra in Indonesie. Het idee om hier naar toe te gaan is spontaan ontstaan na geode verhalen van andere reizigers. Vanuit Penang in Maleisie is ere en veerboot verbinding met Medan in Sumatra. Hier volgt het volgende avontuur.

Een taxi brengt Tom (die ik in de de bus vanuit KL tegenkwam) en mij naar de ferry terminal. De chauffeur is heel vrolijk en zingt liedjes onderweg. De vrouw die de tickets voor de boot verkoopt is een stuk minder vrolijk; ze is me veel te gestresst en bazig tegelijkertijd. We moeten erg opschieten van haar omdat de boot bijna weg zou gaan. Uiteindelijk wachten we nog ruim een half uur voordat we door de douane kunnen. De boot is veel kleiner dan ik had gedacht en wordt volgepropt met passagiers en vooral baggage. Ruim een uur later dan gepland varen we af voor de 6 uur durende oversteek. Er zijn rare typetjes op de boot: een man claimt vier stoelen voor zich om op te slapen, een vrouw nodigt anderen, incluis mij, uit voor een etentje bij haar thuis en ze maakt miauw geluiden en laat harde boeren... Ik merk op dat de veiligheidskeuring van de boot inmiddels met een maand verstreken is. Als we bijna in Sumatra aankomen worden snel de Maleisische vlaggetjes op de boot door Indonesische vervangen. En allerlei mannetjes staan ons op de kade op te wachten, de meesten om de bagage aan te nemen. Tom en ik lopen naar de douane maar moeten net als iedereen door de desinfector; in een douche word je met je tassen helemaal schoon gespoten (alsof het hier in Indonesie zo schoon is). Dan door naar de gezondheidscheck ivm varkenspest. We kopen een visum, in US dollar wat ik gelukkig nog bij me had. 10 dollar voor 7 dagen. Toen paspoortcontrole, maar alle Indonesische passagiers krijgen voorrang. Als laatste bagagecontrole en toen was het pas echt klaar. Eenmaal buiten de terminal word je onthaald als een superster door alle taxichauffeurs die jou een rit willen geven. Heel snel in de klaarstaande bus gestapt. Deze wordt zowaar nog voller gestopt en ik kan hier niet staan nog bewegen met backpack. De busrit naar het centrum van Medan, de grootste stad in Sumatra met 2 miljoen inwoners, zou een uur duren. Hoe lang het precies was is me ontgaan, maar het was veel en veel langer. Vanaf de haven tot het eindpunt stonden we in de file; geen nette ordelijke file, nee alle auto's stonden kriskras door elkaar. En maar naar elkaar toeteren. Toen het keihard begon te regenen, liepen de straten onder. Dus al het verkeer door een sloot water crossen. Ik werd helemaal gaar, met een ontiegelijke honger en ik kreeg hoofdpijn van al het getoeter en wachten. Toen we eindelijk aankwamen, volgde ik de andere toeristen naar een guesthouse. Een eigen piepkleine kamer, ik vind het allemaal prima...eerst eten. Tom en ik vinden vlakbij het guesthouse een mall en daar eet ik een bord vol nasi met zeevruchten. Wat een verademing.

Tom en ik nemen een minibus naar Bukit Lawang, we worden vergezeld door Philip uit Oostenrijk. Nog nauwelijks uit Medan, krijgen we een lekke band door een dikke spijker op de weg. Onze chauffeur razendsnel de band verwisselen en hij heeft geen hulp nodig. Onderweg kijken we onze ogen uit: naar de mensen, de natuur, de vele gaten in de weg en het toeterende verkeer. Langs de weg staan geiten, koeien en kippen. In Bukit Lawang komen de tourgidsen meteen op je af. Aan de overkant van de rivier vinden we een goedkoop onderkomen, met de backpack over een zeer gammele loopbrug. De tourgidsen gaan meteen over op de zakelijke kant, een jungletrek. Iedereen wil natuurlijk de Oerang Oetan zien, de junglemens. Na wikken en wegen en vooral ook gereken besluiten we met z'n drieen tot drie dagen in de jungle. In totaal 85 euro, de prijs staat enkel aangegeven in euro's. Je kan echter betalen met euro's, Indonesische Ruppiah, Maleisische Ringgit, Amerikaanse dollars, als het maar in cash was. Er is geen ATM in het dorp en de dichtsbijzijnde is in de buurt van Medan (drie uur verderop). Ik heb dus niet genoeg geld, zelfs niet in euro's Ruppiah en Ringgit bij elkaar. 85 euro is hier heel veel geld, 1,2 miljoen Ruppiah. Met de grote baas kom ik uiteindelijk tot een deal maar het gaat erg louche. Ik kan het voor het geld doen wat ik bij me heb (omgerekend in alle valuta een krappe 80 euro), maar dan mag ik niks tegen de anderen zeggen. Anders moet ik 500 euro extra dokken. Ik zeg dat ik mijn mond wel houd maar niet gediend ben van bedreiging.

Bukit Lawang is een klein liep dorpje gebouwd om een rivier en een Oerang Oetan rahabilitatiecentrum. En alles huist op de vele toeristen die hier komen. Ik moet nodig mijn was doen en de rivier biedt hier uitkomst. Ik geniet ‘s avonds van een heerlijke Satay Ayam met Nasi Putih en als drankje Terong Belanda juice. Later spelen we Jenga in een kroegje.

Met z'n drieen en onze gids Kinol lopen we de volgende dag de jungle in. Langs de rubberplantages en stevig de helling op. Al vrij in het begin komen we de Oerang Oetan's tegen: 5 stuks, waaronder een moeder met baby. Indrukwekkend maar jammer dat er vele groepen toeristen bij komen. Oerang Oetans leven individueel maar omdat deze bij elkaar waren en met elkaar vochten, kreeg ik een beetje het idee dat het een set-up was. Vlakbij zien we Thomas Leaf monkeys hoog in de bomen en ze gooien fruit naar ons. We lopen verder tot we een vers fruitpauze hebben. Banaan, meer maracuja dan goed voor je is en mandarijntjes. Het is behoorlijk klimmen maar ik merk dat ik een stuk fitter ben dan de andere twee. Ik heb het door het tempo dus niet heel zwaar. Steil is het wel en een pad is er vaak nauwelijks. Aan het eind van de dag snakken we erg naar een plons in de rivier bij het kamp. Wat een plaatje zo bij een waterval en heerlijk koel in het water. We slapen in een provosorische tent van dekzeil die van voren open is. Enkel ons, de gids en een porter die ons van erg goed eten en snacks voorziet. Onder het eten zien we een grote hagedis bij de rivier, zo'n 1,5 meter lang inclusief staart. We doen raadsels en trucks in de tent.

'S Ochtends kunnen we eerst heerlijk relaxen en we ontbijten op een steen in het riviertje, een heerlijke pannenkoek met thee. Hoe beter kan je wakker worden? Tom wordt nogal laat wakker en ik vind dat de gids ons teveel vrij laat in het tempo die we nemen. Hij mag wel meer initiatief nemen, maar aan de andere kant gaat alles erg fijn z'n gangetje. Als we het kamp opruimen geef ik met veel moeite mijn slaapzak aan de porter. Wil het liever zelf dragen, maar aangezien het erg onder mijn tas slingert, is dit niet praktisch. Het begin van de tweede dag is een enorme klim, lang en steil. Boven spelen we wat met de liaan als een ware tarzan. Onderweg zien we een schildpad, witte en zwarte gibbons (aapsoort), eten we nog meer maracuja, lunchen we in een rivierbedding en krijgen prachtig uitzicht. Er zijn veel Hollanders die deze tour ook doen, misschien dat vanwege onze geschiedenis Indonesie aantrekkelijk als vakantieland is? De tweede nacht slapen we op een plek zowaar nog fijner. We worden weer flink verwend en ik realiseer me dat ik nog nooit zoveel thee en maracuja heb gehad als nu. We nemen een duik bij een waterval. Vanaf ons kamp zien we hoog in de bomen nog meer aapjes, white tailed monkeys. We spelen shithead bij de tent en horen de versierverhalen van onze gids die vooral bij Hollandse meisjes in trek is.

Als ik wakker word, fluiten de vogels en schreeuwen de aapjes. We ontbijten wederom bij de rivier. Dan begint het heel hard te regenen net op het moment dat we een ‘river-tube' op het programma hebben. Nou ja, liever dat dan nu gaan lopen. Nat word je toch, maar enkel in zwembroek is het wel vriezend koud. We zitten met vier opblaasbare banden aan elkaar vast en de gids en porter sturen ons. Hard gaat het niet, maar de stroomversnellingen zorgen toch voor een kick. Als we aankomen in Bukit Lawang kijken de mensen ons raar aan, zo naakt en in de regen. En ja hoor als we eenmaal droog zijn, gaat de zon schijnen!

Ik blijf nog een dag in Bukit Lawang waarin voornamelijk rustig aan doen. Beetje lezen en zwemmen in de rivier. Dan moet ik terug naar Medan, omdat mijn visum zal verlopen. De lokale bus terug gaat niet zo snel en stopt veel vaker maar is wel vier keer zo goedkoop. Ik pas nauwelijks tussen twee rijen en moet overdwars zitten zodat ik twee plaatsen in bezit neem. En dat terwijl de bus stampvol is. Onderweg trek ik wederom veel aandacht bij de locals door mijn lengte en huidskleur. Eerder was ik al door twee mannen gevraagd of ik single was en of ik hun dochter al gezien had...

In Medan moet ik nog met een klein busje naar het centrum, hier pas ik al helemaal niet in met mn backpack. Nu moeten er mensen op de grond zitten omdat ik zoveel ruimte in neem. Ik had de chauffeur het adres gegeven maar blijkbaar was hij het vergeten want hij zet me verkeerd af. Veel gezoek en gevraag volgt. Maar niemand begreep mij of ik begreep hen niet. Totdat een vriendelijke homo me achterop de motor naar het juiste adres brengt. Ik vertrouw het in eerste instantie niet maar hij doet wat ie belooft. Ik sla zijn aanbod om samen naar een feestje te gaan vriendelijk af. Met twee tassen achterop een motor door al dit verkeer vind ik avontuur genoeg voor de middag!

De bus naar de ferry terug naar Maleisie is ruim een uur later dan gepland bij de halte. Maar de bus is van het veerbedrijf dus de boot zal wel moeten wachten. De busreis gaat nu wel een stuk sneller, zonder file. En ook door de douane gaat vliegensvlug, behalve dat je nog een oprotpremie moet betalen. Voor mijn gevoel gaat ook de bootreis terug veel sneller, maar dat was enkel gevoel. Wel ben ik inmiddels verlost van een stekende hoofdpijn die opspeelde in Medan. Door het vele getoeter, de stank en alle mensen die op je afkomen. Ik zet voet in Maleisie, terug in Georgetown. Hier kan ik voor het eerst sinds een week weer lekker douchen en me scheren.

Al met al was dit een onvergetelijke ervaring. Van anderen die deze jungle-trek ook hebben gedaan, hoor ik dat je hier veel meer wildlife ziet dan bijvoorbeeld in Thailand. Ik heb mijn portie jungle gehad ook al betekende dat de vervelende ervaring van al het transport in Indonesie en het bezoek aan de beroerde stad Medan. Het is allemaal nog een stuk minder goed voor mekaar dan Maleisie.

Liefs uit Sumatra,

Liam