Sa wat dee!

Na ruim vier maanden reizen ben ik dan uiteindelijk in het laatste land van bestemming aangekomen: Thailand. Hiervandaan zal ik het vliegtuig terug naar Nederland nemen. Vannacht, op vrijdag 4 september, lokale tijd 00:45 uur (NL tijd: 19:45) vlieg ik van Bangkok naar Londen. Hier breng ik dan nog een nachtje door en zaterdag kom ik om 15:10 uur Nederlandse tijd aan op Schiphol. Hier volgt mijn een-na-laatste verhaal..

Voordat ik in Thailand aankwam, had ik nog een extra dag in Georgetown, Maleisie. Opnieuw valt mij op dat ik het erg prettig vind in dit lieve plaatsje. Zo tussen de vele koloniale gebouwen door te lopen, of langs het water of de vele winkeltjes. Er is een groot blauw paleis (is inderdaad een vreemd gezicht Jouke, ‘Blue Mansion' tussen de commerciele gebouwen) vele verschillende tempels (Hindu en Boeddha), een moskee; geen wonder dat de binnenstad op de/een (wereld)erfgoedlijst staat. Na al die tijd reizen en de vele veelbelovende spreuken over Heritage dit en Heritage dat, weet ik soms niet meer wat nou echt de waarde is van een gebouw of plaats. Maar het helpt zeker om dit te stellen, want iets krijgt meer waarde als het ‘heritage' is. En hier doet de Lonely Planet zeker aan mee! Bij een Chinese tempel wil een local wel foto's van me maken. Hij wijst me op verschillende ‘poses' en ik moet naar de zon wijzen..ofzoo

Als lunch/avondeten, dat loopt hier bij mij nog wel eens door elkaar, eet ik Chicken Tandoori met Naan brood in Little India. Een druk gebied van Georgetown, waar altijd wat te doen is. ‘S avonds breng ik een bezoek aan de nightmarket en het grote winkelcentrum KOMTAR.

Met een minivan word ik naar Hat Yai gebracht net over de grens in Thailand. De grensovergang verloopt heel soepel, maar ook hier moeten we twee keer uitstappen voor beide douane's. Hat Yai is een klein plaatsje met eigenlijk twee straten waar wat te beleven valt. In een boekenwinkel kom ik erachter dat de reisboeken Hat Yai afraden als bestemming, te gevaarlijk volgens hen. Ik heb me werkelijk nergens onveilig gevoeld na twee dagen rondlopen. Maar het is wel heel duidelijk, ik zie nauwelijks blanken: the power of the Lonely Planet!

In de lift van een groot hotel/warenhuis komen toevalligerwijs enkele nette heren in pak bij mij in de lift. Blijkt dat dit de oud-president van Thailand is met een deel van zijn oud kabinet. Ze schudden mij de hand en vragen waar ik vandaan kom. Nu wordt mij ook duidelijk waarom er zoveel politie voor de deuren van het hotel staan.

In Hat Yai staat bekend om zijn geode Thaise massages. In een Chinees zaakje iets buiten het centrum word ik vriendelijk ontvangen. Het is er erg druk en veel locals worden hier gemasseerd...een goed teken. Voor 4 euro word ik twee uur lang gemasseerd op een zoldertje met enkel een Arsenal voetbal broekje aan. Ik dacht eerst dat die twee uur inclusief pause was, maar nee een oud vrouwtje bleef al die tijd doorgaan met masseren. En ik kan je vertellen dat werkelijk elk lichaamsdeel gemasseerd werd! De hoofdmassage vond ik nog het lekkerst. Soms ging het nogal ruig, maar voor de rest was het erg ontspannend. Jammer dat ze geen Engels kon; had haar graag willen vragen of ze ooit zo'n lang iemand had gemasseerd.

In een soort van Engelse pub (alleen de Engelsen zelf ontbraken) is op groot scherm de Premier League te zien: ManUnited. Engels voetbal is echt heel populair in Thailand. In veel kroegjes zie je grote schermen staan en elke wedstrijd word live uitgezonden.

Het is zondag en om tien uur, na een erg spicy ontbijt, kom ik aan bij het hotel waar een Maleisisch stel op me wacht. Zij zaten in dezelfde bus vanuit Georgetown en later kwam ik ze tegen in een winkelcentrum in Hat Yai. Zij hadden mij uitgenodigd voor een dagje uit met de auto. Zelf zijn zij een weekend weg om te bidden in verschillende tempels (boeddhistisch). Ze hebben een auto met chauffeur gehuurd en ik mag mee. We bezoeken vier tempels. Het stel kan een beetje Engels en proberen zoveel mogelijk uitleg te geven. Kost veel moeite om elkaar te begrijpen. Ze zijn van oorspronkelijk Chinese afkomst, wel in Maleisie geboren, en vooral de man vertelt hier graag over. Hij voelt zich meer Chinees dan Maleisisch ook al heeft hij nooit in China gewoond. Ik help door de gong te luiden voordat de man begint met zijn ritueel van de verering van de goden. Bij de tweede tempel ligt een 35 meter lange 'reclining Buddha'. De derde tempel vind ik het mooiste, vooral de Boeddha's met de dieren uit de Chinese astrologie. Je doet overal je schoenen uit, vereert de goden, de Boeddha's en slaat de gong of de bellen. Soms wordt er knal vuurwerk afgestoken. Als laatste beklimmen we een tempel met de ‘four faces Buddha'. Nou had ik wel even genoeg Boeddha's voor de dag gezien. Wel leuk dat hier verder geen westerling komt.

We rijden door naar Sonkhla, een badplaats, waar we een Chinese lunch met veel ‘seafood' hebben. Ik heb de raarste dingen gegeten zonder dat ik weet wat het is. Langs het strand staat een gouden zeemeermin. De kinderen hier kijken raar naar mij op.

Op mijn aanraden rijden we door naar een floating market, de enige in het zuiden van Thailand. In de auto begint het enorm te regenen en het hield niet op op de plaats van bestemming. De markt op bootjes is ook kleiner dan ik gedacht had en ze verkopen vooral eten, geen souveniertjes.

Avondeten doe ik met het stel. We lopen over ‘Hawker street' vol goedkope eetstalletjes. Opeens zien we midden op de weg een kleine olifant staan ter attractie. Tussen de stoplichten en het verkeer gaat er gewoon langs. Je kan hem voeren en het afval sorteert ie netjes. Het stel wil me weer trakteren, net als de lunch, maar daar komt niks van in. Ze hebben mij al genoeg gegeven. Ik eet heerlijk Pad Thai, mie met suiker en pindakruiden. Als dank trakteer ik hun op een pannenkoekje met banaan, maar dit nemen ze met moeite aan. Aan het eind van de avond ben ik helemaal kapot, het heeft me erg veel moeite gekost om te begrijpen wat vooral de man zegt. En hij blijft maar door praten, zelfs tot ergenis van zijn vrouw.

Volgende stop is Krabi town. Met de tuktuk (niet de originele) ga ik naar het busstation van Hat Yai. Door een miscommunicatie wordt de taxichauffeur heel boos als ik niet het (te hoge) bedrag wil betalen. Ik betaal de normale prijs en hij begint te jammeren en rijdt boos weg. Snel stap ik in de bus die op het punt van wegrijden staat.

In Krabi loop ik wat rond, maar het blijft de hele dag miezeren. Toch jammer dat ik tijdens de ‘Monsoon' in Thailand bent. Het regent elke dag in meer of mindere mate. Op de markt probeer ik verschillende hete gerechten, heerlijk. Wat ik doe is, ik loop naar een stalletje, wijs naar wat ze verkopen, met mijn vinger zeg ik 1, en ik wacht af wat ze voor me klaarmaken. Ik weet dus nooit wat ik eet, maar het is bijna elke keer erg lekker. Helaas kan ik er niet achterkomen wat het is, want de namen staan er verder niet bij en hun Engels is niet toerijkend.

Spontaan besluit ik de volgende dag te gaan bergbeklimmen. Bij Railay Beach staan enorme rotsen en erg geliefd bij klimmers. Met een longtail-boot varen we naar Railay (wel op het vaste land) wat enkel per boot bereikbaar is. Het uitzicht hier is supermooi. Het is me niet helemaal duidelijk wie onze gids is bij het klimmen en we krijgen vooralsnog geen uitleg. We passen schoenen en ‘riem', drinken koffie maar hoe en wat wordt niet verteld. Uiteindelijk blijkt onze gids nauwelijks Engels te kunnen en kan dus ook niet iets van een veiligheidsintroductie geven. We beginnen maar gewoon met klimmen, tussen de aapjes die op zoek zijn naar ons eten. De beklimmingen zijn nog niet heel moeilijk maar je wil wel de apenpoep ontwijken! Na drie beklimmingen lunchen we en merk ik dat ik vijf maanden lang mijn armspieren nauwelijks gebruikt heb. Hoe moet dat straks met volleyballen? De tips van de gids zijn verwarrend, hij haalt links en rechts door elkaar. Het is makkelijker om niet naar hem te luisteren.

In de middag heb ik het heel zwaar, ik zit er helemaal doorheen en we doen nog een extra drie beklimmingen. De eerste haal ik niet tot de top, mijn armen willen niet meer. Vroeger heb ik eens in de Dordogne geklommen en voor de rest wel eens indoor, maar ik was vergeten hoe zwaar het is. Op wilskracht en wat hulp van een vriendelijke Fin uit mijn groep kom ik de laatste twee toch nog boven: dat wordt twee dagen spierpijn. Ze waren erg lastig, het begint met een overhang waar je jezelf overheen moet tillen. Helemaal kapot maar met een zeer goed gevoel verlaten we het mooie Railay. De koude douche, maaltijd, fruitshake en bananenpannenkoek zijn wel verdiend!

Dit was het eerste verhaal vanuit Thailand. Het laatste verhaal zal ik waarschijnlijk in Nederland schrijven en dan is mijn wereldreis tevens ten einde gekomen.

Liefs uit Krabi,

Liam