Wow Zuid-Oost Azie is geweldig, zoveel nieuwe indrukken, andere cultuur en vooral heel veel nieuwe gerechten. In dit verhaal vertel ik over de vier dagen dat ik in Kuala Lumpur ben geweest, de hoofdstad van Maleisie.

Op zondagochtend 9 augustus neem ik om 9.00 de bus vanuit het busstation in Singapore. De bus is superdeluxe ingericht, veel luxer dan elke andere bus die ik tijdens mijn reis heb genomen. Ruime zitting, genoeg beenruimte en geheel uitklapbare stoelen. We krijgen flesjes water uitgedeeld en er worden drie James Bond films achter elkaar afgespeeld! Bij de grens tussen Singapore en Maleisie moest iedereen uit de bus door de Singaporese douane, weer in de bus over de brug naar Maleisie, uit de bus door de douane van Maleisie, tassen door de scan en weer in de bus. Beetje omslachtig maar alles verliep heel soepel. Voor de lunch stoppen we bij een megagroot wegrestaurant: ik kijk mijn ogen uit naar al het eten, en vooral de belachelijk lage prijzen.
In Kuala Lumpur (KL) vind ik vrij snel een bus naar mijn hostel, mij aangeraden door een Engels stel die ik in Cairns heb leren kennen. Een zeer aangenaam hostel, en voor nog geen 5e een nacht inclusief ontbijt. In KL is de pizzahut een luxueus restaurant waar je 10% servicekosten moet betalen en krijg je voor 1,20 euro een bord vol nasi in de mall. KL is veel chaotischer, viezer, goedkoper en drukker op straat vergeleken met Singapore. Weinig spreken Engels, dus je moet je met handen en voeten verstaanbaar maken. Langs de drukke straten, hoor je overal getoeter en schreeuwende mensen. Bij Dataran Merdeka (onafhankelijkheidsplein) zie ik een school kinderen een vechtdans oefenen voor een optreden. Door de verschillende leeftijd van de kinderen is het een leuke mix om te zien en de leraar schreeuwt vanaf een afstand hoe ze netjes in lijn moeten staan. Op dit plein is in 1957 de onafhankelijkheid van Maleisie (van de Engelsen) verklaard. De britse vlag werd neergehaald en de Maleisische (inclusief zon en maan) werd op een immense hoge vlaggenstok gehesen. Iets verderop staat de oude nationale moskee op het punt waar twee hele smerige rivieren bijeenkomen. Kuala Lumpur is in een grote modderpoel gebouwd en betekent letterlijk 'modderige samenloop van rivieren'. De moskee kom ik niet in met mijn korte broek, jammer. Dan naar Petaling Street, hartje Chinatown. De drukte hier is onbeschrijfelijk: deze straat is een grote zwarte markt waar je werkelijk alles kan kopen. Gebrande cd's/dvd's, nep merkschoenen, handtasjes, zonnebrillen, noem het maar op. Wil je een Hogo Boss portemonnee, een Guci geurtje of Balibong slippers, hier moet je zijn! De verkopers komen op je af en schreeuwen hun prijzen naar je; afdingen wordt hier verwacht en 1/3 van de initiele prijs is zeker mogelijk. De ene zaak is dubieuzer dan de ander. Weg van de hektiek drink ik een kopje The Tariq, thee met melk en veel suiker.
De volgende dag ga ik naar Midvalley Mall, iets buiten het centrum van KL, maar wel het grootste winkelcentrum around. Alle winkels met hun lage prijzen kijken mij aanlokkelijk aan, maar ik hou het bescheiden met mijn aankopen. Ik moet tenslotte alles met me mee sjouwen in de backpack. Terug in het centrum ga ik op zoek naar twee tempels; eentje is compleet vervallen en de ander is in elk geval niet op het adres zoals beschreven in de gratis stadsgids. Dan maar naar de Central Market, een overdekte markt met veel kraampjes maar niet zo 'dodgy' als Petaling Street. Bij een kraampje stond een poel water vol visjes; voor 1 euro kon je tien minuten met je voeten in het water. De tandenloze visjes knabbelden dan de dode huidcellen van je voeten af. Al die visjes schieten op je af zodra je een voet in het bad steekt. In het begin kietelt dit enorm en heb je erg de neiging om je voeten op te tillen. Vooral tussen je tenen kriebelt. Na de tijd voel je schone en zachte voeten, of het echt werkt maakte me niet zoveel uit..
Volgende shopplaats is Bukit Bintang, een grote dure winkelstraat vol toeristenlokkers. Hier valt me ook het vele aantal vrouwen in Burqa me op. Enkel de ogen zijn zichtbaar en voor hen uit loopt een man in korte broek. Soms twee vrouwen in burqa horende bij een man en je ziet meteen wie van de twee vrouwen het meest geliefd is. Ik wist dat de Islam de nationale religie is, maar ik had niet zoveel vrouwen in burqa verwacht in de nieuwste winkelcentra. Waarom ook niet eigenlijk?
Dinsdagochtend vind ik het tijd voor een bezoek aan de Petronas Twin Towers. Wereldberoemd, tijd lang de hoogste torens ter wereld (451,9 meter) en met een brug halverwege tussen beide torens een icoon in KL. Ik werd aangeraden om vroeg te zijn voor kaartjes, maar om 20 voor 8 is er al een enorme rij. Twee uur later ben ik aan de beurt en gelukkig zijn er nog kaartjes voor in de middag over. Kaartjes zijn gratis, maar First Comes, First Serves en de brug is slechts beperkt toegankelijk. Veel toeristen visten dus achter net spreekwoordelijk net. Tijdens het wachten stond ik met een zwarte Texaan. Hij vond het helemaal niks om zo lang te wachten, maar was hier speciaal voor naar toe gekomen. Toen hij aan de beurt was, haalde hij een smak geld tevoorschijn en de kassaman moest erg lichen: 'Do you want to buy the towers?'
Bij terugkomst in de middag moesten we eerst een kwartier wachten, vervolgens een 8 minuten durende reclame-film over olie bedrijf Petronas en toen nog een half uur wachten voordat we omhoog mochten naar de 41e verdieping. Hier mochten we vijf minuten op de brug op 170 meter hoogte en toen kwam de volgende groep alweer. Het uitzicht is mooi en het is een speciale ervaring op de brug, maar is het al dit wachten waard?
Bij een indiase bazaar naan brood gegeten met 'fresh milk' die warm was. Koude ‘verse' melk komt namelijk uit blik met ijsblokjes. Met de metro, dwars door de stad, naar de Lake Gardens. Langs een Nederlands hertenkamp en het nationale monument wandel ik wat rond in dit grote park.
Op woensdag neem ik de bus naar Batu Caves, een hindu-tempel gebouwd in de rotsen. Eerst 243 trappen omhoog, erg steil. Er lopen aapjes rond en kippen. Ik bekijk aandachtig een godsaanbidding door wat Indiase toeristen. Hoe prachtig het ook is dat hoog in een grot een tempel is gebouwd, ook deze attractie is net als de rest van KL vol afval en achterstallig onderhoud. Een groot verschil met Singapore waar alles netjes op orde is. Terug in het centrum ga ik op zoek naar een kapper. Onderweg loop ik door een ietwat stille straat en verscheidene vrouwen hoe het met me gaat (goed, hoezo? ?) Twee vrouwen vragen of ik 'double service' wil. Past niet echt in het straatbeeld hier. In een mall ga ik voor 2 euro naar de kapper. In de buurt rond mijn hostel, Chow Kit, loop ik langs de vele stalletjes die 's avonds druk bezocht worden. Vooral veel fruit, maar ik had eerder hier ratten zien lopen, dus ik bedank vriendelijk.

Op donderdag 13 augustus neem ik de bus naar Penang, een provincie (en tevens eiland, bedankt Jouke) in het noordwesten van Maleisie. De vijf uur in de bus is er koud, want de airco blaast veel te hard; de buschauffeur trekt zich hier weinig van aan, die is continu aan het bellen. Ik word hier wel mooi verkouden van.
Op het eiland moeten we nog een lokale bus nemen naar Georgetown. Samen met Tom uit Engeland komen we op het busstation in Georgetown aan. Volgens een routebeschrijving zou het hostel makkelijk te vinden zijn, maar na een aantal keer vragen worden we vriendelijk naar een verkeerd politiebureau gestuurd. Blijkt dus dat we naar het bureau aan de andere kant van de stad moeten zijn. Met nog een derde bus, veel te klein voor mij en mijn backpack, komen we uiteindelijk uit bij het hostel. Tom en ik lopen wat rond in het leuke stadje. Door Little India komen we uit bij een hypermoderne mall KOMTAR vol met dvd zaakjes 'for all your computer services'. Veel meer zaakjes dan in KL en vooral ook veel goedkoper! Tot besluit drinken we een heerlijke tropical fruitshake.

Oke, tot zover het eerste deel van Maleisie. Vanuit Georgetown zal ik de ferry naar Sumatra, Indonesie nemen. En dat vertel ik de volgende keer.

Liefs uit Kuala Lumpur,
Liam