Hallo!

Inmiddels ben ik al vier maanden onderweg en ben ik aan mijn laatste maand van mijn wereldreis toe, in Zuid-Oost Azie. Ik ben veilig en wel geland in Singapore, maar eerst zal ik nog over de laatste week in Australie vertellen.

Het vorige verhaal eindigde in Airlie Beach na de zeilcruise op de Whitsunday Islands; we schrijven dinsdag 28 juli. Vanuit Airlie Beach neem ik de bus naar Townsville. Door een taxi, vergoed door het hostel, word ik bij een klein, knus hostel afgezet. Een superdik matras, tv en koelkast in de kamer en meteen aanspraak met andere gasten bevalt het me hier gelijk. Toch ga ik snel door naar Magnetic Island. In twintig minuten brengt de veerboot je naar dit populaire eiland. Ik slaap wederom in een rustig hostel, waar ik de 4 persoonsdorm en de bijbehorende keuken voor mezelf heb. Ironischerwijs omdat de enige reden dat ik bij dit hostel ben uitgekomen is dat het andere hostel volgeboekt was. Ik maak een wandeling door het nationaal park beginnend in de achtertuin van het hostel. Mooi uitzicht op de bergen en de zee rondom het eiland. Ik besluit om buiten te koken en krijg gezelschap van twee vreemde vogels (vraag me niet wat voor vogels, ze hebben in Australie zoveel rare beesten) en een possum. Van die laatste ben ik niet zo gediend, want hij is nogal opdringerig en kijkt zeer verlekkerd naar mijn pasta. Ik ga vroeg naar bed en slaap bijna de klok rond. De volgende ochtend hoor ik dat een paar Duitsers nog al wat lawaai hebben gemaakt gedurende de nacht en daarmee iedereen van hun slaap gehouden, iedereen behalve mij. Wat is het toch heerlijk om overal goed te kunnen slapen als het nodig is!

Ik neem de bus naar Horseshoe Bay aan de andere kant van het eiland. Ik wil gaan snorkelen maar de wind maakt dit helaas niet mogelijk, dus doe ik opnieuw een wandeling. Omhoog de berg op 'Forts' langs WWII barakken. Onderweg kom ik een zeldzame egel, een slapende koala en een dode slang (hier wordt veel voor gewaarschuwd dus was ik nieuwsgierig er ook eentje te spotten, een levende heb ik niet gezien) in het wild tegen. In de avond wordt door het hostel kokosnootbowlen georganiseerd. Ik gooi vijf flessen om met de kokosnoot en win daarmee een gratis drankje en raak aan de praat met drie canadeze meiden die het zo knap vinden dat ik helemaal alleen reis.

Ook de derde dag op Magnetic Island besluit ik te gaan wandelen (meer wegens het ontbreken van een alternatief) en dit keer langs de stranden. Ik raak nog bijna verdwaald in een nieuwbouwwijkje die nog enkel een ingang heeft en geen andere uitgang. Dat kan ook alleen in Australie.. Ook op Magnetic Island kom ik om de haverklap bekende gezichten tegen, iedereen doet dezelfde route aan. Met de bus terug naar de veerboot. Ook nu is er een vervelende buschauffeur die vindt dat ik er te lang over doe als ik geen gepast geld heb en met volle bepakking naar een biljet moet zoeken. 'Make room for the people who are organized'. Op de heenweg op het eiland had ik al een chauffeur die hard naar mij toeterde omdat ik niet op de juiste manier de weg overstak. Twee verschillende buschauffeurs, beide op Magnetic Island, en wat mij betreft de meest onvriendelijke Australiers die ik heb ontmoet.

Terug in Townsville neem ik de bus naar Mission Beach, ik kom nu steeds dichterbij Cairns. Daar aangekomen kom ik de drie Franse meisjes, die ik op Fraser Island heb leren kennen, bij toeval tegen bij het busstation. Omdat het nogal laat is en de supermarkt al dicht, besluiten de dames om voor mij te koken (vrouwen en hun zorgzaamheid) want zij hadden genoeg. Dikke prima natuurlijk en ze hadden werkelijk overal aan gedacht. Later doen we nog een spelletje Yahtzee in de Noorse editie.

De dag erna, het is inmiddels zaterdag, loop ik naar en door een tropisch regenwoud. De vegetatie is hier heel dicht en ik geniet van de mooie geluiden van de vele vogels. Ik wandel zo'n anderhalf uur rond en hoop een struisvogel (cassowary) tegen te komen, maar helaas, de enige die ik heb gezien stond midden in het dorp en gemaakt van plastic. Andere wandelaars hadden vlak voor mij wel eentje gezien maar ik had dit keer dus geen geluk. Vervolgens moet ik terug naar het busstation. De afstand blijkt veel groter dan de kaart doet aangeven. Het kan blijkbaar ook alleen in Australie, dat ze een mooie wandeling uitstippelen die vervolgens uitkomt op een grote weg, waar vervolgens kilometers lang niets is, geen voetpad, niks. Waar verwacht je dat de wandelaars naar toe gaan, er is geen bus dus je moet wel in de berm langs de grote weg lopen.

Verder met de bus naar Cairns, de laatste etappe. Cairns is de backpacker hoofstad van Australie. Op zich niet heel groot (kleiner dan Groningen) maar vol met backpackers, hostels en toeristische attracties. Ook hier is de supermarkt al vroeg dicht en dus trakteer ik mezelf op een etentje in een gezellig kroegje 'Green ants' met live muziek. Ik neem een Australische burger met een pint en kan prima op het terras eten. Op een gegeven moment komen er vijf brandweermannen (zonder uniform) bij me zitten. Ze zijn al flink aangeschoten, hun werk zat er voor de dag op en ze hadden samen rugby gekeken. Ze zijn geinteresseerd in mijn verhalen en we hebben veel lol samen. Zij trakteren mij op de ene rum-cola (Bundaberg rum, 'lokale' specialiteit) na de andere en het gaat hard. Ook nodigen ze mij uit om de volgende dag bij hun op de kazerne langs te komen. Ik voel em aardig hangen als ik weer naar het hostel loop.

Met moeite sta ik de volgende ochtend op en loop over de boulevard naar de boot voor een nieuw snorkelavontuur. De boot vertrekt vanuit de haven van Cairns voor een twee uur durende tocht naar het 'Outer Reef'. Het weer is lang niet optimaal. Wel warm, maar bewolkt en vooral een erg harde wind. Op zee gaat het er ruig aan toe en onze boot gaat er ruig doorheen. Kotszakjes worden uitgedeeld en de ene na de andere passagier moet eraan geloven. Ik houd het droog maar heb me wel eens prettiger gevoeld. We stoppen ergens midden op zee, geen puntje land te bekennen. Omgekleed en met snorkel op spring ik het water in. Het is veel zwaarder dan ik gewend ben, vanwege de hoge golven en de harde stroming. Opnieuw is het prachtig om de onderwaterwereld te zien. Het koraal is hier opgehoopt als een soort onderwater berg en je zwemt rond de top. Dit is een veel groter koraal dan ik ooit eerder gezien heb. De kleuren vallen ietwat tegen, wegens het gebrek aan zonlicht. Na ruim drie uur bij het More Reef doorgebracht te hebben gaan we weer terug. Op de terugweg nog meer zeeziek slachtoffers maar ik laat niet met me kisten.

Terug in Cairns wil ik natuurlijk graag gebruik maken van het aanbod om de kazerne te bezoeken. (zoiets laat Liam zich niet twee keer zeggen) Na flink gezoek en navraag bij het politiebureau kom ik aan bij Fire Station Queensland in Cairns. De mannen herkennen me (ze waren tenslotte erg dronken de avond ervoor) en moeten lachen om het feit dat ik helemaal hier naar toe ben gekomen. Ik krijg een rondleiding en krijg al hun mooie verhalen te horen. Ik ben erg onder de indruk van de dingen die ik te zien krijg en ben trots op mijn instinct dat ik dit avontuur ben aangegaan. Als het tijd is om te gaan, krijg ik een lift aangeboden... in de brandweerauto! Te vet! Ze brengen mij naar het hartje centrum en zetten me af voor de deur van de kroeg waar ik nog wat zou drinken. De mensen kijken raar op, toen ik daar zo uitstapte. In de Woolshed, de bekendste tent van Cairns, snuif ik nog wat backpackergevoel op en ook hier komik weer bekende gezichten tegen. Na een aantal biertjes en pikante showtjes van sommige gasten ga ik tevreden terug naar het hostel.

Op maandag 3 augustus stap ik in de bus van het hostel in Port Douglas, 60 km ten noorden van Cairns. Dit is mijn laatste stop in Australie en ik verblijf hier nog twee nachten voordat ik naar Zuid-Oost Azie vertrek. Ik kom hier voornamelijk tot rust van de vele activiteiten die ik gedaan heb. Met een eigen 4-bed dorm ensuite (met badkamer en koelkast) en een klein eigen terrasje bij mijn kamer is het op en top luxe. Het lukt niet om nog naar Cape Tribulation te gaan (zeer populair vanwege het tropisch regenwoud) wegens gebrek aan vervoersopties (auto, scooter en fiets vielen af als optie en bus vond ik te duur). Port Douglas is vooral een dorp vol luxe resorts. De minister president van Australie Kevin Rudd zou in een duur appartement in Port Douglas verblijven terwijl ik hier ook was. Op woensdag 5 augustus word ik door hetzelfde busje als twee dagen terug naar het vliegveld van Cairns gebracht op weg naar de vlucht naar Singapore.

Mijn dagboek is met dit verhaal ook vol en er zijn inmiddels vier maanden van mijn wereldreis voorbij. De laatste maand zal ik in een nieuw dagboekje moeten schrijven.

Liefs uit Cairns,

Liam