Lieve iedereen,

Mijn vorige verhaal eindigde in Hervey Bay en het feit dat ik de nachtbus naar Rockhampton nam. Rockhampton ligt op de Tropic of Capricorn en de geinteresseerde mag opzoeken wat dat in het Nederlands is. Aangekomen in Rockhampton word ik opgehaald door een busje van de Myella Farmstay die me in anderhalf uur naar de Outback van Australie begint. Het grote niets, het nauwelijks bewoonde land middenin Queensland (en eigenlijk zit ik nog maar op het uiterste randje hiervan). De boerderij ligt 16 km van iets wat je bijna nog geen dorp mag noemen, dus ontsnappen is geen mogelijkheid hier. De boerderij is gespecialiseerd in gasten die een aantal dagen ver weg van de bewoonde wereld willen doorbrengen. Na de zakelijke verplichtingen (op het internet had ik ergens een lagere verouderde prijs gezien en na een succesvolle onderhandeling bespaarde me dit toch 30 dollar met de normale prijs) begonnen we de ochtend om half negen met paard rijden. Dit had ik nog nooit eerder gedaan en was dan ook blij met de uitgebreide instructies. Hoe kom je boven op zo'n paard, hoe geraak je in beweging en het belangrijkste hoe laat je je paard weer stoppen. Mijn paard was erg mooi, groot zwart en met de naam Bandit. Hij was al bezadeld, dus ik kon me concentreren op het rijden zelf. Eenmaal op het paard konden we in de trainingarea oefenen met sturen. Ik had al vrij snel een 'klik' met Bandit en was daardoor niet echt nerveus in tegenstelling tot een andere jongen. Vervolgens maakten we met een groep of tien een rit rondom de boerderij. Het ging goed, behalve dat Bandit sneller wilde dan de andere paarden en ik wilde netjes op mijn plaats achter in de rij blijven. Onderweg kreeg ik nog een opmerking over mijn gewaagde outfit, maar ja dit was nou eenmaal de langste broek aanwezig!

Na een heerlijke lunch kregen we les op de motorbike. In Portland, USA, had ik al op een klein motortje gezeten op het terrein van Becca's ouders, maar deze bikes waren een stuk groter. Ik pikte het aardig op en vond het erg tof om op het uitgezette parcours te crossen. We reden rond de farm en doordat er een snelheidslimiet van 35 km/uur gold, bleef het veilig. Op het laatst maakte ik nog wel een foutje door niet goed terug te schakelen, maar met een noodrem a la James Bond kwam ik nog net voor het hek tot stilstand. Na de les gingen we met een groepje op de motor naar een plek waar een prachtige zonsondergang te zien was. Kangaroo's hipten om ons heen, super. Het avond eten was erg verrukkelijk en het (rund)vlees was net op die dag geslacht. Ik had (gelukkig) niet gezien dat dit gebeurde, maar heb wel meegeholpen met het melken van de koeien. De melk werd voor een heerlijk toetje gebruikt: chocolade pudding met warme custard. Alles was dus goed voor mekaar, maar er was wel een groot minpunt. Ik weet niet hoe het met jullie, lieve lezers, zit maar als je op een boerderij midden in de outback van Australie zit, tussen de koeien, paarden en kangaroo's, dan wil je toch niet tegen een hoop Hollanders aanlopen. Er waren hier meer Hollanders dan niet Hollanders! Families die op vakantie waren, backpackers allemaal uit ons koude kikkerlandje. Ik besloot om zoveel mogelijk met de niet Hollanders om te gaan. Ik zat aan tafel met een aantal Aboriginal kids die dit uitje hadden verdiend door drie maanden lang elke dag naar school te zijn gegaan. Een ontzettende prestatie hier. Nou zal ik hier niet teveel deze ethische kwestie aan gaan, maar laten we het erop houden dat het lot van de aboriginals een zeer gevoelig onderwerp is onder Australiers. De gemeenschap waar deze kinderen vandaan kwamen, bestaat uit 1500 aboriginals waarvan 98% werkloos is. Deze kinderen waren echter beter dan hun leeftijdsgenootjes en dus was de waarschuwing vooraf van het management van de farmstay om extra alert op onze spullen te zijn overbodig.

Na het eten kregen we nog wat gedichten voorgeschoteld en daarna ging eigenlijk iedereen vroeg naar bed. Ik was gelukkig want er was enkel nog een prive kamer beschikbaar met een tweepersoonsbed. De volgende ochtend stond om kwart voor zeven het ontbijt klaar, waarna we weer een tocht met de paarden gingen maken. Ik was blij dat ik weer op Bandit mocht; het ging ook nu weer goed. We leerden wat tips en trucks en het was dan wel geen Bonfire maar Bandit deed het uitstekend. We dreven de koeien binnen en maakten daarna nog een mooie tocht. Ik kreeg zelfs een compliment dat ik goed 'reed' en mijn paard voorop liet lopen. In de middag kon je een beetje luieren in de hangmat in de zon en na nog een ritje op de motorbike gingen we weer terug naar Rockhampton.

In Rockhampton is niet zoveel te doen, maar dat gaf me de gelegenheid tot een beetje uitslapen, dagboek bijwerken en weer eens lekker koken. Lasagne, want ze hadden hier tenminste een oven. Wat nog wel leuk was: de gratis dierentuin in de botanische tuin. Volgens mij is het uniek dat een zoo gratis is; het stelde dan wel niet zoveel voor maar toch hadde ze apen, slangen, krokodillen, en natuurlijk kangaroo's, koala's en emu's.

De volgende stop is Airlie Beach; het is inmiddels zaterdag 25 juli. Een druk toeristenplaatsje en vertrekpunt voor je zeilcruise naar de Whitsunday Islands. Mijn hostel lag iets buiten het dorp, wat prettig was en voor minder overlast zorgt. Als eerste mijn zeilcruise voor de volgende dag geboekt. Ik heb natuurlijk nog niks gereserveerd en dat kwam dit keer goed uit. Op het laatste moment boeken (standby rates) scheelde in dit geval 100 dollar, doet mijn portemonnee weer goed. Ik boekte een plaats op de tweedaagse cruise op de SV Whitehaven. In Airlie Beach zelf was er een fijne wandeling langs het strand en de haven en op de terugweg nam ik een duik in de lagoon. De lagoon is een groot gratis openluchtzwembad waar veel mensen komen zonnen en/of zwemmen; er hing een gemoedelijke sfeer a la Hoornseplas. In de avond werd in het hostel een triviant quiz georganiseerd. Samen met twee nederlandse meisjes en een canadeze hebben wij na een spannende suddendeath gewonnen; onze prijs was een fles champagne. Hierna keken we de Dark Knight op een groot scherm in de buitenlucht. Na de film wilde ik heel graag de een-na-laatste etappe van de Tour de France op televisie zien: de beklimming van de Mt Ventoux. En eindelijk werd deze ook in Australie live uitgezonden in plaats van het cricket. Toch apart om de TdF om half een 's nachts te zien.

Op zondag 26 juli om 12 uur verzamelden we met 24 passagiers bij de SV Whitehaven. Er waren drie crewmembers, allen nog vrij jong. Na wat introductie en uitleg van regels (geen schoenen/slippers aan boord) vaarden we de haven uit. Het was erg mooi weer, lekker zonnetje en voldoende wind om te kunnen zeilen. Ik bood aan om de zeilen te heisen. We vaarden lange tijd in dezelfde richting en met ruime wind was dit dus weinig spannend. Ik had al snel contact met een aantal stelletjes en met een van de weinige einzelgangers (zoals ik) Michael uit Zwitserland. Voor de rest vond ik dat er niet echt een klik was binnen de groep, helaas. Aan het eind van de middag gaan we snorkelen in het wereldbekende Great Barrier Reef, het grootste natuurgebied ter wereld!! In een stingersuit, een wetsuit waarmee je beschermd wordt tegen de dodelijke beet van een Box Jellyfish. Het is wonderbaarlijk, prachtig koraal in zoveel verschillende kleuren, en allerlei soorten vissen. Ik had het idee dat de vissen hier veel minder bang voor je waren dan in Fiji; en er waren hier veel meer vissen dan waar ik in Fiji heb gesnorkeld. Het water voelde daarentegen een stuk kouder aan.

We slapen in de boot en liggen voor anker in een baai. Ik heb het langste bed gekregen en dat scheelt. Op een boot slapen blijft krapjes maar het is heerlijk om op de schommelingen van het water in slaap te vallen. Als ik wakker word zijn we al aan het varen. Na het ontbijt doen we al voor acht uur een tweede snorkel. Ik geniet er nu meer van, want ik heb het een stuk warmer en het koraal is nog mooier en de vissen nog kleurrijker dan de dag ervoor. Ik zwem door een school vissen, hoe mooi. Vlak hierna doen we op een andere plek nog een derde poging. We zien wel schildpadden maar helaas niet terwijl we onder water zijn.

Na een uitstekende lunch komen we aan bij Whitehaven Beach. We maken een wandeling en stoppen op een plek waar we leguanen zien en een speciaal soort mieren. De gids verplicht ons om een beetje van de kont van de kleine mier te proeven. Dit geeft namelijk een zeer speciale tinteling; en inderdaad heel gek, smaakt naar citroen. Dan komen we uit bij een uitkijkpunt over Whitehaven Beach. Zo mooi, turquoise water, witte hagelwitte stranden, enkel schoonheid. Dit strand staat niet voor niets bekend als een van de mooiste in de wereld. We brengen veel tijd door op het strand en het is lekker in het water. Ik zie een stingray van heel dichtbij en een rifhaai komt op nog geen vijf meter van mij vandaan maar verandert koers zodra hij mij ziet. Dit kan je zo goed zien doordat het water zo verschrikkelijk helder is.

Op de tweede avond op de boot wordt er meer door de crew georganiseerd zoals een sinaasappel race en karton happen; de sfeer wordt gemoedelijker. We lossen raadsels op en doen aan magie. Een paar franse meiden slapen op het dek van de boot onder de sterrenhemel, maar dat bewaar ik voor een nacht op het dakterras van Abel Tasmanplein.

Op dinsdagochtend varen we terug richting haven. De zeilen zijn gehesen en we varen erg hard (18 knopen); de boot gaat hard heen en weer. Ik zie een dolfijn hoog boven het water uit springen. Als het wat rustiger is en we inmiddels op de motor varen, mag ik een stukje achter het roer en dat is leuk. Terug in Airlie Beach blijkt mijn eten uit de koelkast van het hostel gestolen te zijn. Ik zit er niet zo mee, want overal hoor je dit soort verhalen en het was mij nog niet eerder overkomen. En er zit enkel een halflege pot jam en wat restjes creamcheese in. Toch blijft het zuur dat er ook zulke backpackers rondlopen.

En daarmee laat ik het voor nu. Een update wat betreft mijn reis: aanstaande woensdagmiddag (5 Augustus) plaatselijke tijd vlieg ik van Cairns naar Singapore. Dan zal ik nog een maand lang door Zuid-Oost Azie trekken voordat de wereldreis erop zit.

Liefs vanuit de Whitsunday Islands,

Liam