Lieve lezers,

Ja, ik weet het, het is inderdaad al even geleden dat ik wat van me heb laten horen. Ik heb de afgelopen dagen in de Outback van Australie gezeten waar ze geen mobiele telefoons en internet hebben. Hier vertel ik de volgende keer over, maar ik kan al wel verklappen dat ik nu in de nietszeggende stad Rockhampton ben en dat het erg goed met me gaat. Ik heb nog bijna twee weken in Australie tegoed voordat ik nog een maand naar Zuid-Oost Azie ga.

Mijn vorige verhaal eindigde in Apollo Bay en dat ik nu toch maar weer eens naar het noorden moest gaan reizen. Dus ik nam de mooie busrit over de Great Ocean Road terug naar Melbourne. Hier wilde ik nu toch wel erg graag de expositie van Salvador Dali zien (zie vorig verhaal). Via internet had ik kaartjes gekocht dus ik kon zo doorlopen zonder in de erg lange rij te gaan staan. Ik heb werkelijk nog nooit zo veel mensen opgepropt in een museum zien staan, verschrikkelijk. De expositie zelf daarentegen vond ik erg interessant en indrukwekkend. Ik genoot van de surrealistische schilderijen vol van kleur. Een anti-kunst film, mede door Dali gemaakt, vol geweld en enkel bedoeld om het publiek te shokkeren. Gebruiksvoorwerpen die hij op een vulgaire manier in ‘kunst' heeft veranderd, maar ook schitterende juwelen die hij ontworpen heeft. Toen het museum dicht ging wilde ik nog een springfoto maken maar beide fotografen slaagden hier niet in: tot twee keer toe mislukten alle pogingen. Om 8 uur 's avonds vertrok mijn nachtbus naar Sydney. Er was nu meer ruimte in de bus en ik kon het met twee stoelen doen...

Aangekomen in Sydney, de volgende ochtend, regende het pijpestelen. Even ontbijten en toen de trein gepakt naar Katoomba in de Blue Mountains. Twee uur later liep ik door een dichte mist naar Echo Point. Dit is een groot uitkijkpunt boven aan de klif van de Blue Mountains, die trouwens de naam ontleent aan de Eucalyptus bomen en die een blauwe kleur afgeven. De lucht zou daardoor extra blauw zijn, maar het viel mij niet op. Er zijn veel toeristen die een foto vanaf Echo Point willen nemen maar je ziet zo weinig met een dichte mist. Ik vond het allemaal niet zo belangrijk en liep verder naar de Three Sisters (drie grote rotspartijen die door erosie langzaam uitslijten) en daal af via de Grait Stairways. Beneden, na zo'n 900 treden, is het ineens aangenaam rustig. De meeste touristen, vooral Aziaten, komen toch alleen voor een kodakmomentje en gaan door naar een volgende locatie zonder de schoonheid van de natuur in zich op te nemen. Maar ik vond het heerlijk om in alle rust door de bossen te lopen. Mijn ipod was leeg dus ik balen maar achteraf bleek dit helemaal niet erg. Er zijn hier heel veel vogels en die produceren schitterende klanken. Ik kwam wel een paar groepen wandelaars tegen met hun gids maar voor de rest bleef het rustig. Ik liep langs de onderkant van de klif en langs hoge watervallen. Maar dan moet ik toch ook weer omhoog. Waar de meeste wandelaars de kabeltrein omhoog nemen, vond ik dat ik de plicht had om ook de trap omhoog te nemen langs de watervalroute. Vervolgens kwam ik door een mooi stuk aan de bovenkant van de klif en terug naar Echo Point. Daar was het inmiddels vreselijk druk geworden. Vol neptoeristen zoals een Japanner die op sandalen 'enkel even de Three Sisters wil zien', maar juist de verkeerde kant oploopt. Het pad is daar nogal steil en erg drassig maar hij wil niet naar mij luisteren als ik zeg dat hij de andere kant op moet. Goed snel weg van deze wanhoop. Er zijn trouwens veel Hollanders die ik hier tegenkom, een beetje tot mijn tegenzin, maar ja wat doe je daar aan. Later hoor ik dat een 19e jarige Engelse backpacker voor ruim twee weken vermist is geweest in de Blue Mountains. Hij heeft zichzelf zo lang in dit gebied weten te redden dat hij levend terug is gevonden. Wel apart gevoel dat ik hier ook ben geweest (ook al is het park immens groot) terwijl hij hier vermist was. Op het nippertje haal ik de trein (dit keer spring ik naar binnen terwijl de deuren sluiten) terug naar Sydney. Ik ga vroeg naar bed en neem op zaterdagochtend 7 uur de bus naar Port Macquirie.

Na 6,5 uur arriveren we en ik word onverwachts door iemand van het hostel opgehaald, erg fijne service. Samen met mijn kamergenoot Peter uit Duitsland bezoek ik het Koala ziekenhuis even verderop bij het hostel. Ik heb tot nu toe nog geen koala's gespot en deze zijn extra schattig omdat ze ziek zijn. De meesten hebben chlamydia, wat je kan herkennen doordat ze een ‘wet bottom' hebben. De aanwezigheid van de mens en de besmettelijke ziekte chlamydia zijn de grootste reden dat de populatie koala's drastisch afneemt. We krijgen veel uitleg en het is net voedertijd. Oude vrouwtjes die als vrijwilliger een spuitje bij het mondje van de beestjes brengen die het vervolgens gretig opslurpen. Peter en ik lopen terug langs de stranden en de indrukwekkend hoge golven. 's Avonds kijken we met de meeste gasten (slechts 8) in de woonkamer naar Blood Diamond. Een Engels stel, een meisje uit Hilversum en ik drinken nog een biertje in de enige pub in de stad. Zij hebben hun backpack mee want ze willen de nachtbus nemen. Daardoor trekken we nogal de aandacht en een paar professionele rugbyers komen naar ons toe en lopen wat te ouwehoeren met ons. Maar om twaalf uur gaat de enige pub in town al dicht; zij nemen de bus en ik ga naar bed. De dag erna is een rustdag, want op een wandeling naar de vuurtoren met Peter na doe ik weinig.

Maandag zou ik met Peter en twee Hollandse meisjes Anke en Karlijn surfles nemen. Helaas was de deining te gevaarlijk en tot grote teleurstelling van iedereen incluis de instructeur gaat dit avontuur niet door. Toen zijn we maar een kayaktocht gaan doen. Leek me een beetje suf maar het was uiteindelijke een erg geslaagde activiteit. We hadden veel lol in de boten en zagen grote vleermuizen, een waterdraak (reptielachtige) en dolfijnen. De gids was erg grappig en leek zelf nog meer te genieten dan wij. Ik bedenk me zo dat hij elke dag deze tocht weer doet alsof het de eerste keer is. Kinderlijke pret straalde hij uit. Het hoogtepunt is het berijden van de golven met de kayak. We gaan erg hard en het is zaak niet om te vallen en op het goede moment de golf te pakken. Het lukt Peter en mij redelijk en pas op het laatst als we wat experimenteren slaan we om. Het water is kouder dan ik dacht maar in de zon droogt het snel genoeg. De rest van de dag bestaat uit wachten totdat de bus komt. Met beide meiden speel ik weer eens ouderwets Monopoly. Mijn volgende bus gaat naar Coff's Harbour wat maar een kort stukje is, slechts 3 uur! Wel vervelend om tegen middernacht aan te komen om vervolgens nog eens 3,5 km naar je hostel te moeten lopen. In Coff's Harbour hebben ze ook veel strand en zee, een leuk haventje en veel attracties voor kinderen. Er is zelfs een Clog Barn, een klompenmakerij, in compleet Hollandse stijl en ze hebben ook een Nederlands dorpje in miniatuur nagebouwd. Ik wandel wat rond maar heb het al snel gezien. Eigenlijk kosten alle activiteiten hier veel geld of je hebt een auto nodig om ergens te komen. Enkel het uitzicht is mooi en gratis.

Het is woensdag 15 juli. Ik loop naar een eilandje vanwaar je walvissen kunt spotten, maar niet vandaag. Aan het begin van de middag heb ik een surfles geboekt... dit wordt mijn eerste keer op de surfplank! Samen met twee meisjes van 10 en 12 jaar krijg ik les van een oud-prof. Het is erg tof en een hele nieuwe ervaring. Ik pik het redelijk op en ben blij dat ik het beter doe dan de meisjes... Door mijn lengte moet ik nogal mijn benen spreiden en daar heb ik moeite mee. Wel lukt het me om op de plank te staan en dat is al een prestatie vind ik, want de golven zijn erg onvoorspelbaar. In een wetsuit blijf je gelukkig lekker warm in het water. Later bleek dat ik best en grotere plank had kunnen gebruiken (9foot6 ipv 9foot). Na twee uur zit het er op en kan ik met een voldaan gevoel naar surfmekka Byron Bay. Als ik niet zo eerlijk was geweest om tegen de instructeur te zeggen dat ik nog moest betalen had ik een gratis les gehad. Hij wou al wegrijden zonder het geld.

Oke, tot zover dit verhaal. Ik kan jullie nog even jaloers maken door te zeggen dat ik de laatste weken alleen maar zon heb gezien en in de korte broek loop. En dan te bedenken dat het hier winter is..

Liefs uit Coff's Harbour.

Liam