Lieve lezers,

Gisteren heb ik Edda op het vliegveld van Christchurch gezet en daarmee is een einde gekomen aan twee geweldige weken samen waarin we het mooie Nieuw Zeeland hebben kunnen ontdekken. Zelf vlieg ik morgen door naar Australie. Voordat Edda me kwam opzoeken ben ik het noordereiland van Nieuw Zeeland doorgetrokken. Het verhaal hiervan heb ik nog niet op mijn weblog gezet en nu volgt het eerste deel.

Ik ben aangekomen in Auckland, Nieuw Zeeland (NZ) mijn meest favoriete bestemming tijdens mijn grote wereldreis. De douane op het vliegveld was vriendelijk, alleen wilden ze wel even mijn hike-schoenen schoonspuiten zodat ik geen vieze aarde het land in zou brengen. Geen probleem! Met schone schoenen op weg naar het centrum van Auckland, wat nog ruim een uur van het vliegveld lag. Het hostel lag erg centraal in een zijstraat van de prominente Queenstreet. De omgeving verkend en boodschappen gedaan (eten en onderdak is veel goedkoper hier dan ik dacht; niet veel duurder dan in Fiji en stukken goedkoper dan in Canada en de USA). Auckland is de grootste en drukste stad in NZ, maar niks vergeleken met steden die ik eerder heb bezocht. Ondanks dat er 1,3 miljoen mensen wonen (meer dan een kwart van de totale bevolking in NZ!) is alles in het centrum binnen loopafstand. Alles draait om Queensstreet en er is een grote haven en een paar grote parken. Ik wil hier nu toch echt wel een auto huren en ik ga op zoek tussen alle auto aanbieders naar een mooie optie. Uiteindelijk kom ik uit op ‘Jucy Cars' waar ik voor 400 euro, 26 dagen lang een auto heb. Dan heb ik alle vrijheid om NZ op mijn gemak te verkennen. Edda komt me hier later opzoeken, dus het is fijn om samen een auto te hebben.

Maar eerst nog een paar dagen in Auckland. Ik loop veel rond oa langs de universiteit, wat een apart gevoel gaf, omdat ik er nog over gedacht heb om hier te studeren ipv in Berlijn. 's Avonds ga ik naar een feest waar veel reizigers komen. Hier kom ik twee Engelsen tegen die ik ook al in Seattle en San Diego tegenkwam. Wat is de wereld soms toch klein.. Het feest was niet bijzonder, maar wat wel leuk was dat bij een bepaald willekeurig nummer gratis bier uitgedeeld werd, maar dan moest je wel goed opletten en snel zijn anders was het uitdelen voorbij.

De volgende avond ga ik naar de nieuwe film ‘Angels and Demons', bij ons beter bekend als Bernoulli Mysterie. Zoals meestal vond ik het boek veel beter dan de film, maar de beelden in Rome waren herkenbaar. De bioscoop zelf was indrukwekkend groot.

Vlakbij Auckland, half uur per boot, ligt Rangitoto Island, een eiland dat grotendeels bestaat uit een vulkaan en vulkanisch gebergte. De boot ging nogal vroeg en ik kwam op het nippertje (in de laatste minuut) de loopplank opgerend. Het eiland was niet toegankelijk voor voertuigen en dus had je lopend alle ruimte. Hikend de vulkaan op. Het gesteente was nagenoeg onaangetast sinds de laatste uitbarsting lang geleden. Het was erg rustig en ik heb prachtige wandelingen gemaakt. Sommige stukken waren erg zwaar, maar de voldoening achteraf groot. Ik heb de top beklommen, een rondje om de krater en je kon een door lava gevormde grot bekijken. Toen ik nog een dik half uur moest lopen begon het keihard te regenen. Tot nu toe was het mooi weer geweest met veel zon (alleen kouder dan op Fiji) maar dit was een echte Hollandse bui. Doorweekt en koud kwam ik bij de boot aan.

De laatste nacht in Auckland werd het gehele hostel (ca. 80 pers) opgeschrikt door het brandalarm dat afging. Eerst had ik niks door, misschien en auto die opengebroken was. De anderen in mijn dorm bleven in bed en ik dus ook. Maar het alarm ging maar door totdat iemand zei dat we het gebouw uit moesten vluchten. Ik pakte mijn belangrijkste spullen en ging snel naar buiten. Het hele proces verliep chaotisch en het is maar goed dat het loos alarm was. Sommige lui waren dronken en eentje liep omhoog ipv naar beneden. Voor dit grapje (oorzaak weet ik niet) kwamen wel zes brandweerlieden opdraven.

Op zondag kon ik de gehuurde auto, een blauwe Daihatsu Sirion, ophalen. Ik was wat nerveus of al het papierwerk goed zou komen, maar uiteindelijk zat ik dan toch achter het stuur, aan de rechterkant wel te verstaan, want ze rijden hier links. Een wegenkaart gekocht en op naar de vrijheid!

Ik moest wel even wennen aan de auto en het links rijden en waar zou ik eens naar toe? Eerst Auckland uit en vervolgens op naar het noorden: Bay of Islands. Goh wat is dat wennen zeg. Versnelling (ik rij gelukkig wel handmatig, en niet automatisch) en handrem aan de linkerkant; ruitenwisser is richtingaanwijzer en andersom. Ik rijd via de westkust omhoog en stop bij mooie uitzichtpunten en doe alles op mijn eigen tempo.

Het mooie aan dit alles is dat je elke kant op kan en bij alle scenic points kan stoppen, maar het lastige is dat je keuzes moet maken. Er zijn gewoon te veel dingen te zien. Plus rond vijf uur 's avonds wordt het al donker. Rond die tijd kom ik aan in Kerkeri, een dorpje in de Bay of Islands. Hier is een piepklein hostel (max. 12 pers) en dat lijkt me harstikke gezellig. Op de eigenaar, een Fransoos en ik na is iedereen hier Duits. Deze Duitsers zijn niet zo van de integratie blijkbaar, dus na mijn avondmaal ga ik lekker bij de open haard een boek lezen. Het is 's avonds en 's nachts trouwens stervenskoud in NZ, waar het nu zo'n beetje winter wordt. Nog es wat anders dan Fiji. De volgende dag bezoek ik Kerikeri wat weinig voorstelt, maar ze hebben wel het eerste stenen huis van NZ. Vlakbij is een wandeling naast een rivier naar de Rainbow Falls, een grote waterval. Vervolgens rij ik verder naar een bos met Kauri's (hele dikke oude bomen). De gewone wegen zijn erg goed, meestal 100 km/h zelfs in bergachtig gebied, maar als je op andere wegen rijdt kan je zonder waarschuwing ineens op een niet-geasfalteerde weg terechtkomen die je dan voor 15 km moet volgen. Ook zijn er veel wegen die geen exit hebben, doodlopend dus. Zo heb ik een half uur op een weg gereden die dood liep. Moet je helemaal terug.

Als laatste op deze dag heb ik een prachtige hike gemaakt in een vallei met grote keien, Wairere Boulders. De eigenaar van deze vallei had erg zijn best gedaan om van zijn grond een leuke attractie te maken en sommige keien waren in de vorm van dieren.

Vanuit Kerikeri ga ik terug naar het zuiden. Via Pahia, een populaire vakantie bestemming, volg ik nu de oostkust. Onderweg stop ik in Kawakawa voor ‘een kleine boodschap', zoals mijn oma vroeger zei. De wc's zijn ontworpen door niemand minder dan Hundertwasser die hier lange tijd gewoond heeft. Iedereen die ooit in Wenen geweest is herkent zijn stijl meteen en ik moet zeggen, ik heb nog nooit zo lekker geplast als hier.

Ik neem een picknick bovenop Ruapekapeka Ra, een heilige plaats waar vroeger de Maori's een grote veldslag hadden tegen de Engelsen. De plek wordt geroemd om de ingenieuze verdedigingswerken.

Ik rij verder via Auckland naar Thames, een stadje op het Coromandel schiereiland. Deze rit was uiteindelijk zo'n 400 km. In Thames vind ik ook een klein knus hostel en ook hier zijn enkel Duitsters. Deze zijn wel erg vriendelijk en ik mag zelfs met ze mee-eten. Twee van hen komen uit Oldenburg en dus kennen ze Groningen wel. Het is de avond voor mijn verjaardag en dus drinken we een aantal biertjes en we kijken een komische film, Dodgeball (trefbal).

Woensdag 3 juni. Ik word met een gek gevoel wakker. Ik ben jarig in een klein onbekend stadje in een voor mij wildvreemd land zonder één bekende om me heen. De Duitse groep is er nog, maar die gaan ook weer weg. Ik begin rustig met een lekkere douche en een uitgebreid ontbijt. Ik heb extra lekkere dingen gekocht. Halve perzikken in blik, verse eieren van de boerderij, gebakken spek, bijna verse jus en bijna goede koffie. Mijn ouders bellen en ik krijg de eerste berichtjes, dat is fijn. Maarja, wat zal ik eens doen vandaag? Als eerste trakteer ik mezelf op een cd voor in de auto... toch een echt verjaarscadeautje, ook al moest ik het zelf betalen. De nieuwe cd van Xavier Rudd, die ik in Canada gehoord had. Niet dezelfde cd, maar er staan een paar erg sterke nummers op. Vervolgens besluit ik om een lange hike te maken in de Coromandel Range, een nabij gelegen bergketen en de wandeling gaat door de vallei en uiteindelijk naar de top van de Pinnacle berg.

Eerst moet ik over een verschrikkelijk hobbelige weg naar de start rijden. Volgens het informatiepunt was ik nogal aan de late kant en zou ik de top nooit halen. Ik zal wel zien, kan altijd eerder terug of neem een shortcut voordat het donker wordt. De tocht was geweldig langs de rivier, over smalle instabiele loopbruggen, door de rivier, klimmend en weer naar beneden. Het was erg mooi weer (net als in 1985) en ik kreeg prachtig uitzicht. Het terrein stond bekend om de houthakkerij, en de boomstammen werden via beekjes of met paard en kar naar beneden getransporteerd. Veel oude dammen gezien en zelfs een oud spoor.

Omdat ik veel sneller ging dan de route aangaf en na overleg met een andere hiker heb ik toch de klim naar de top gewaagd. Paar mooie foto's genomen, even een slokje water en toen snel terug. Uiteindelijk was ik net op tijd terug bij de auto (oké toegegeven het laatste kwartier heb ik de zaklamp van mijn telefoon gebruikt). De acht uur durende tocht heb ik in zo'n vijf en een half uur gedaan.

Lekker gegeten en een taartje als toetje genomen en de rest van de avond film gekeken in de warme woonkamer van het hostel.

Het tweede deel volgt later. Liefs vanuit Christchurch.

Liam