Een hele goedemorgen allemaal!
Tenminste hier in Fiji is het ongeveer tien uur ‘s ochtends. Ik ben hier veilig aangekomen en het leven is hier als in het paradijs. Maar voordat ik daar aan toe kom, eerst mijn belevenissen in Portland, Oregon.
Vanuit Seattle was ik in vier uur met de trein in Portland. Daar werd ik opgewacht door Becca (22 jaar), een Amerikaans meisje die ik in Whistler, Canada heb leren kennen. We gingen naar haar huis (ze is al getrouwd en woont samen met haar man) wat een half uur rijden buiten Portland is. Hier kwam Frederick ook naar toe, een van mijn nieuwe Amerikaanse vrienden uit Whistler. Met z'n drieën gingen we een autotocht maken door de bergen en we stopten bij een ruim 200 meter hoge waterval. Ik wilde natuurlijk weer de waterval van te dichtbij bekijken (zie Whistler verhaal) waardoor ik opnieuw kletsnat werd. 's Avonds maakten we een kampvuur en maakten we smores, dit keer zoals het hoort: marshmallows boven het vuur houden in plaats van opwarmen in de magnetron. Op een gegeven moment kwamen twee buurmeisjes (8 en 10 jaar) bij ons en vroegen of ze erbij mochten komen. Mijn vrienden vonden dit niet zo'n goed idee, want ze waren bang dat de meisjes zich zouden bezeren bij ons vuur op ons terrein en dat hun ouders vervolgens ons zouden aanklagen voor geleden schade. Contact tussen buren is hier nauwelijks of het is vijandig vanwege onduidelijkheid over de grond die bij welk huis hoort.
Sterker verhaal, als een dief in een huis inbreekt en zich bezeert en bijvoorbeeld een been breekt kan die de eigenaar van het huis aanklagen dat het huis niet veilig genoeg is. De eigenaar kan natuurlijk de dief wel aanklagen voor inbreken, maar de straf daarvoor is lager dan voor geleden schade op andermans terrein. Logisch dat elk fatsoenlijk huis een hele goede beveiliging heeft...
Ow bij dat kampvuur waren we met twaalf man en in totaal stonden er acht auto's op de oprit. Verder heb ik nog op een motorbike gecrost door de tuin, vet mooi. Later op de avond gingen we een biertje doen in een lokale sportsbar. In tegenstelling tot Canada zijn de biertjes in Portland een stuk goedkoper, dus de pitcher ging er goed in.
Waar ik me erg op verheugd heb is dagje skien op Mt. Hood, anderhalf uur van Portland. Onderweg rijden we door twee kale rotsblokken: Silent Rock. De legende wil dat je niet mag praten als je hier tussendoor rijdt. Anders heb je grote kans op een ongeluk die dag. Becca vertelde dat het haar ook echt was overkomen...of dit door de Silent Rock komt..niemand zal het weten.
Bij Mt. Hood kon ik mijn gehuurde ski's ophalen, ik leende een skipas van Becca's man. Aangezien in de VS de gradaties van pistes anders zijn dan in de Alpen wist ik niet precies hoe en op welke pistes ik overeind zou blijven. Frederick en Heather (nummer drie uit Whistler) zijn zeer ervaren boaders en namen mee naar bleek een zwarte piste. De sneeuw was ook nog eens heel slecht, erg plakkerig, dus dit was niet zo'n succes. De tweede afdaling ging ik met Becca mee en de blauwe piste was een stuk beter te doen, ook al was de sneeuw nog steeds waardeloos. De derde keer dat ik de lift omhoog wilde nemen werd ik tegengehouden door een jonge vent, misschien net 18, met een pokdalig gezicht. Blijkbaar mocht ik niet op de pas van een vriend van mij met de lift en hij pakte snel mijn pas af voor ik het doorhad. Ik werd heel boos, want ik wilde de pas teruggeven, maar dit was niet mogelijk. Wat een vervelend rotjong die even mijn dag kwam verpesten ( ' I hope I didn't ruin your stay in the states' ) . Het was de laatste dag van het seizoen, maar regels zijn regels: ik mocht niet meer omhoog. Dus ik voelde me behoorlijk klote en het was een duur grapje voor twee keer omhoog ski's huren. Toen de verhuurder van de ski's ook nog dacht dat ik uit Denemarken kwam toen ik zei dat ik in Holland geboren was, werd ik helemaal chagrijnig. Op de terugweg werden we nog eens aangehouden door de politie omdat we met 10 km/h te hard reden. Het stomme hiervan was dat we tijdens het te hard rijden links en rechts werden ingehaald door andere auto's. De cop wilden duidelijk jongelui pesten en gaf ons een boete van 200 dollar. Om de dag op te vrolijken gingen we Mac&Cheese maken maar op mijn verzoek met groente. Ik zei dat ik mijn moeder heb beloofd voldoende groente te eten en in het fastfood Amerika is dat nog wel eens lastig. Die avond wilde ik iets terugdoen voor hun gastvrijheid en heb twee uur lang pannenkoeken staan bakken, met veel succes. Vooral de combi spek&kaas met nutella erbij werd gewaardeerd.
Met Frederick ging ik nog een biertje drinken. Weer een probleem. De deurwaarder wilde mijn rijbewijs niet accepteren als geldige legitimatie en ik had mijn paspoort thuis gelaten. ' Because it is not issued by the US government, I can't let you in'. Voor hun zijn het regels, voor mij is het discriminatie en weinig respectvol. Alsof ik even mijn rijbewijs hiervoor zou vervalsen. Gelukkig had Frederick vrienden die met de manager gingen praten en toen mocht ik er ineens wel in. Hoezo regels?
In de bar waren weer overal tv's aan en iedereen was aan het eten en drinken tegelijk. Logisch ook dat er zoveel dikke mensen rondlopen.
De zondag ben ik alleen naar Portland gegaan, een gezellige, schone stad met veel groen. Er loopt een rivier doorheen en je hebt een mooi park langs het water. Ze hadden een zaterdag markt (elke dag geopend) met muziek en veel eten. Het leukste in Portland vond ik 's werelds grootste boekenwinkel, een vier verdiepingen tellend warenhuis. Werkelijk elk genre, en zowel nieuw als tweedehands zij-aan-zij op de boekenplank. Je kan hier je oude boeken inruilen voor nieuwe. Ik kocht hier ook een boek om de aanstaande treinreis naar San Francisco mee door te komen.
De laatste avond daar gingen we met een groep naar een karaokebar. Eerst thuis flink indrinken en vervolgens met de auto daar naar toe. Drinken en rijden is hier echt wel een gewoonte. De karaokebar was erg gezellig en opnieuw was er veel eten. Ik heb hier voor het eerst jello shot geproberen, maar vond het heel smerig. Een jello shot is een pudding met likeur erin die je voor 1 dollar naar binnen werkt.
Die nacht bleven we met z'n allen bij Becca slapen. Het was een gezellige avond geworden en ik viel als vreemdeling ook in de smaak. De meeste van hun waren nooit buiten de VS geweest of hooguit in Canada. Met mijn reisverhalen kon ik natuurlijk flink opscheppen. De ochtend daarop hebben we nog Amerikaanse pannenkoeken gegeten en toen was het al tijd om richting San Francisco te gaan. Het was die dag 4 mei en ik kon nog net het Nederlands volkslied horen op de radio. Toen mijn tas ingepakt en ik werd, na afscheid van mijn vrienden genomen te hebben, naar het station gebracht.
De volgende keer zal ik over mijn tijd in San Francisco schrijven.

Liefs uit Portland,
Liam